Camille <cami@masters.plwrote in message

...

Kupiłam niedawno książeczkę pt. "Słownik polityków XX wieku". We wstępie
autorzy piszą: "W publikacji niniejszej zasadniczo stosowano oryginalny
zapis imion i nazwisk, zgodnie z przyjętą zasadą nie dotyczy to jednak
imion
władców".


Przy tego typu okazjach zawsze żałuje nieco że nie zostałem prawnikiem... Co
to bowiem znaczy "władca"? Czy hiszpański Jan Karol ma bowiem jakąś
prawdziwą władzę? To może prawdziwych władców spolszczać a malowanych (jak
Juan Carlos) nie?

Jerzym (bo nie noszą koron, chyba, że na zębach :-)), to przemianowanie
Juana Carlosa na Jana Karola jest w pełni usprawiedliwione (zresztą
Stanisława Leszczyńskiego Francuzi bez skrupułów przechrzcili na
Stanislasa). Nie wiem, niestety, czy ta zasada jest poświadczona w jakichś
słownikach, ale fakt faktem, że zawsze słyszałam o carze Mikołaju, nie
Nikołaju, wszyscy królowie Francji w literaturze polskiej nazywali się
Ludwik, Filip albo Henryk, a nie Louis, Philippe czy Henri...


Niby prawda, ale... Moskwę założył zdaje się Jurij Dołgorukij a nie Jerzy
Długoręki. Dlaczego tak? Są też i inne niekonsekwencje - np. liczni
sułtanowie i inni władcy islamscy nazywani Sulejmanami a nie po polsku
Salomonami.

Wydaje mi się, że przywoływana przez Ciebie reguła to próba uprawomocnienia
wiekowego zwyczaju, który był może i sensowny gdy kontakty ze światem były
ograniczone, ogólny poziom wykształcenia niski, a obce nazwy i imiona
pojawiały się w mowie i piśmie z rzadka. Stąd też mieliśmy Michała Anioła
(co już było masakrą oryginalnego, pojedynczego imienia) albo Williama
Szekspira (ciekawe dlaczego nie Wilhelma Szekspira skoro był Wilhelm
Zdobywca?). Może jednak już czas zacząć okazywać trochę szacunku innym
nacjom choćby poprzez zaprzestanie przekręcania imion ich przedstawicieli?
Spolszczone wersje, które już zaistniały w liteturze i historografii niech
sobie już zostaną, ale w przypadku osób obecnie żyjących wolałbym używanie
imion w oryginalnym brzmieniu. Włączywszy w to króla Juana Carlosa i królową
Beatrix.

Czy ktoś wie,
gdzie znaleźć regułę tym rządzącą?

Camille

[ciach]

Jak już jesteśmy w temacie żydowsko-etiopskim, to chciałbym zadać naiwne
pytanie, które mnie od jakiegoś czasu nurtuje....

Słyszałem kiedyś opowiastkę, iż dziecko, pochodzące ze związku Salomona i
królowej Saby (jak ją nazywa Biblia), było założycielem jednej z najdłużej
istniejących dynastii na świecie, która z większym lub mniejszym
szczęściem
rządziła na terenach dzisiejszej Etiopii, a której ostatni potomek zmarł w
latach siedemdziesiątych XX wieku. Czy ktoś mógłby to potwierdzić lub
zaprzeczyć?


 O tym stanowiła konstytucja Etiopii z czasów cesarstwa, który wyraźnie
głosiła, że cesarz Etiopii jest lwem z plemienia Judy, potomkiem w prostej
linii od Menelika I, syna Salomona i królowej Saby.

Romans Salomona i królowej Saby jest opisany w utworze Kebra Nagast - Chwała
Królów, który powstał (lub raczej został skompilowany) w XIV wieku. Jest to
chyba jedyne dzieło etiopskiej literatury przetłumaczone na język polski (w
1956 roku).

Pierwszym przedstawicielem dynastii był cesarz Jykuno Amlak, który w 1268
lub 1270 roku objął władzę w państwie odsuwając poprzednią dynastię Zague. Z
dynastii Zague pochodził Lalibella, ten od kościołow wykutych w skale.
Ostatnim cesarzem był Halje Syllasje, który został zdetronizowany 12 IX 1974
roku, zaś zmarł 27 VIII 1975 rok.

W tradycji etiopskiej dynastia Zague była dynastią uzurpatorów, zaś sam
Jykuno Amlak miał być 9 potomkiem Dylneada, ostatniego władcy Aksum. Jednak
dzieje dynastii Zague i samego cesarza Jykona Amlaka są bardzo mało znane,
zachowała się tylko garść informacji.

moj plan prezentacji-piils wejdzcie
OTO MOJ PLAN PREZENTACJI
PROSZE O JAKIS SUGESTIE PILS BYLABYLM DOZGONNIE WDZIECZNA
Z GORY DZIEKUJE WSZYSTKIM LASKAWYM KTORZY TO SKOMENTUJA
CZ y moj plan ramowy nie jest za krotki -streszczony???
TEMAT: „Różnorodne kreacje buntowników w literaturze polskiej i obcej”

I Literatura podmiotu:
 Adam Mickiewicz; Dziady cz.III, scena II; Kraków 2000
 Mrożek Sławomir; Tango; Kraków 1975
 Salinger Jerome David; Buszujący w zbożu; Warszawa 1988

II Literatura przedmiotu:
 Błoński Jan; Tango i dramaturgia modeli; Dialog 1980 ;nr.7(str.86-91)
 Camus Albert; Człowiek zbuntowany [w:] Eseje; Warszawa 1974 (str.
273-287);
 Cieśla-KorytowskaMaria; Dziady Adama Mickiewicza;Warszawa 1995
(str.273-287)
 Nyczek Tadeusz; Niemowlęce Tango; Twórczość 1973 ;nr.9 (str.84-92)
 Sadkowski Wacław; Proza świata-szkice do obrazu powieściopisarstwa
wieku XX; Warszawa 1999 (str168-174)
 Stefan Halina; Mrozek; Kraków 1966 (str130-137)
 Witkowska Alina; Słowo i czyn; Warszawa 1975 (str.97,98,106-108,150-
158)

III Ramowy plan wypowiedzi:

1. Określenie problemu:
 Synonimy buntu-różne natężenie i gwałtowność
 Charakter indywidualny i społeczny buntu
 Uniwersalizm i ponadczasowość buntu
 Różne rodzaje (podłoża) buntu

2. Kolejność prezentowanych argumentów:

 Konrad z III cz. Dziadów Adama Mickiewicza jako przedstawiciel
prometeizmu (buntu przeciw Bogu)
 Artur główny bohater dramatu Tango jako przedstawiciel buntu przeciw
konwencją, normą, zasadą
 Holden Caulfield bohater utworu uszujacy w zbożu jako przedstawiciel
buntu pokoleniowego

3. Wnioski:

 Porównanie prezentowanych buntowników
 Rozwój ludzkości efektem buntu poszczególnych jednostek
 Pozytywne i negatywne znaczenie buntu-jako siły twórczej i niszczącej
Buntownicy jako najciekawsze postacie literackie

IV Materiały pomocnicze:
 plakaty

prosze Nie wiem czy mam dobrze I jak może być
?????