Projekt badawczy Polska-Namibia 2010

Dot.: guzek w policzku
  Nie ma co panikować na zapas i się martwić bo to nic nie da. Przyczyny powstania tego guzka mogą być róże. Może to naciek od zęba bo często tak bywa, może to jakiś włókniak, albo po prostu tłuszczak one mają to do siebie że nie bolą i się ruszają a nawet często przemieszczają. Proszę się nie denerwować bo to nic nie da. Radzę udać się do stomatologa bądź chirurga szczękowego. POZDRAWIAM BĘDZIE DOBRZE.

sachma, tafaddalii

Źródło: http://ratguide.com/health/neoplasia/lipoma.php

Definicja
Są to guzy w tkance tłuszczowej, które czasem mogą być wieloogniskowe. Te nowotwory nie dają przerzutów.

Objawy
Miękka, łatwa do przesuwania, podskórna gulka, również na barkach, wzdłuż pleców lub na kończynach.

Etiologia
Tłuszczaki są wolno rosnącymi, na ogół nieszkodliwymi dla organizmu szczura, łagodnymi nowotworami tkanki tłuszczowej. Są one złożone z normalnych, dorosłych komórek tłuszczowych, otoczonych cienką, włóknistą kapsułą. Przyczyny powstawania tłuszczaków nie zostały jeszcze dobrze poznane. Uważa się, że za ich rozwój mogą odpowiadać uwarunkowania rodzinne lub genetyczne. Uważa się również, że małe uszkodzenia mogą spowodować ich wzrost. W większości przypadków, o ile jest to potrzebne, tłuszczaki mogą być łatwo usunięte podczas operacji.

Tłuszczaki mogą wystąpić wszędzie, ale najczęściej spotykane są w tkance podskórnej barków, pleców i kończyn. Występują zwykle w postaci pojedynczej gulki, choć nie wyklucza to możliwości postaci wieloogniskowej (tj. wiele gulek). Ponieważ są to guzy łagodne (nierakowate) i nie są niebezpieczne dla organizmu, wysokim nieprawdopodobieństwem jest ich przejście w postać złośliwą lub tworzenie przerzutów w innych rejonach ciała. Krwotoki i martwice są również rzadko spotykane.

Jeśli tłuszczaki nie zmieniają swojego kształtu i rozmiaru, leczenie nie jest potrzebne. Jeśli jednak zmieniają, wskazane jest wykonanie biopsji. Usunięcie tłuszczaków jest wskazane, jeśli powodują ucisk, podrażnienie, ograniczają możliwości ruchu lub rosną.

Tłuszczaki czasami mogą też obejmować inne tkanki, takie jak tkanka łączna, krew lub szpik kostny. Rzadko, ale zdarza się postać złośliwa tłuszczakomięsak. Dlatego guzy sugerujące powstanie nowotworu powinny być zbadane i, w razie potrzeby, usunięte.

Kilka zdjęć:
Widok usuniętego tłuszczaka
Historia choroby i zdjęcia usuniętego tłuszczaka

Diagnoza
Oszacowanie położenia, wieku, jędrności i rozmiaru guza.

Aspiracja materiału guza do badań histopatologicznych lub cytologicznych (w razie potrzeby).

Rezonans magnetyczny może być pomocny do oszacowania, czy inne tkanki zostały zajęte.

Leczenie
Usunięcie guza jest wskazane, jeśli ten rośnie lub jego tkanka jest podejrzana.

Po operacji wskazane jest podawanie leków przeciwbólowych stosowanych do nasilenia bólu (w tym Tylenolu).

Opieka nad szczurkiem
- umieścić szczurka w klatce-izolatce, jeśli zachodzi obawa, że inne szczurki będą się interesować szwami i ranami
- wyłożyć klatkę ligniną lub białymi ręcznikami papierowymi, aby zapobiec zanieczyszczeniu lub infekcji rany
- jeśli szczurek nie trzyma ciepła, dogrzewać butelką z gorącą wodą lub termoforem
- podawać leki przeciwbólowe
- może być niezbędny kołnierz lub inne rozwiązania chroniące szwy przed wyciąganiem przez szczurka
- przemywać rany rivanolem
- przez 24-48 godzin po operacji podawać pokarmy bogate w żelazo celem zapobieżenia anemii (np. gotowana wątróbka, jajecznica (smażona nie na tłuszczu!) lub jajka na twardo)
- podawać wysokokaloryczne jedzenie lub suplementy diety, jak np. Nutridrink. Jeśli szczurek nie chce jeść, podawać suplementy multiwitaminowe (np. z zoologa). Można podawać też suplement koenzym Q10 (dawkowanie: 10 do 30 mg doustnie raz dziennie)
- dbać o to, aby szczurek dużo pił: wodę, soki owocowe, płyny z elektrolitami (Uwaga! Amerykanie polecają Gatorade – dostępne u nas)
- pozostawać w kontakcie z wetem, zwrócić się o pomoc w razie obrzęku, zaczerwienienia lub bólu w okolicach szwów, utraty wagi, śpiączki, zmian w zachowaniu.

Świerzb
Świerzb to dość popularna u szczurów choroba pasożytnicza wywołana przez świerzbowca, powodująca silne swędzenie skóry. Szczur drapiąc się rani sobie skórę i powoduje miejscowe wyłysienia. Otwarte rany stanowią potencjalne niebezpieczeństwo wtórnego zakażenia. Poprawnie rozpoznany świerzb jest łatwo uleczalny np. poprzez stosowanie maści.
Jaki jest sposób zdiagnozowania świerzbu? Metoda jest stosunkowo prosta: należy zbadać zeskrobiny skóry. Weterynarz powinien wystawić skierowanie do specjalnej przychodni, gdzie przy pomocy skalpela pobiera się fragmenty skóry i bada pod mikroskopem. Nie jest to przyjemne dla nikogo ale co robić? Skuteczne wyleczenie możliwe jest dzięki zwykłej maści przeciwko świerzbowcowi przeznaczonej dla ludzi. Oczywiście pewnym problemem jest zabezpieczenie przed zjedzeniem maści przez zwierzaka, która na szczęście nie była zbyt smaczna (można dodać jeszcze coś gorzkiego ale nie drażniącego).
Pojawia się pytanie skąd u hodowanego, żyjącego w izolacji szczura może pojawić się świerzb? Świerzb oprócz swej głównej drogi zakażenia przez bezpośredni kontakt roznosi się pośrednio. Typowym źródłem zakażenia świerzbowcem jest ściółka - trociny, którymi wyściełamy klatkę. Trociny pochodzą często ze stolarni, w których przebywają dzikie szczury i mogą stać się przyczyną zakażenia. Jednym ze sposobów odkażenia ściółki jest jej wygrzanie w piekarniku.
Czy szczurzy świerzb jest groźny dla człowieka? W zasadzie świerzbowiec jest dostosowany do swego żywiciela i nie należy raczej obawiać się zarażenia świerzbem od szczura.
Nowotwory
U starszych zwierząt pojawiają się często różnorakie guzy w tkance podskórnej. Do tej pory sądziliśmy, że to z całą pewnością groźne zmiany nowotworowe. Bardzo często lekarze weterynarii bez wykonania punkcji sugerują w takich przypadkach konieczność "uśpienia" zwierzęcia aby zapobiec cierpieniom. Pomijając stronę moralną usypiania zwierząt okazuje się, że wiele z nich pozbawiono życia bez potrzeby. Często narośla te są zwykłymi tłuszczakami, niezłośliwymi nowotworami. Tłuszczak pozostawiony przez dłuższy czas przerasta otaczające tkanki i może być trudny do usunięcia.
Tak więc należy uważnie obserwować zwierzę i w wypadku jakichkolwiek podejrzeń o guzy należy zgłosić się do weterynarza.

Leptospiroza
Leptospiroza jest to choroba wywołana przez leptospiry - krętki z rodzaju leptospira. Leptospiry zwykle normalnie żyją w organizmach szczurów ale aktywują się przy jego obniżonej odporności. Tak więc leptospiroza może się ujawnić nawet po przeziębieniu.
Typowym objawem jest pojawianie się krwawej wydzieliny na nosie zwierzaka. Już na takim etapie zwierzak powinien zostać zawieziony do weterynarza aby przeciwdziałać rozwojowi choroby. W zaawansowanej lepospirozie pojawia się osłabienie i obniżona temperatura ciała (poniżej 38 stopni Celsjusza).
Podobno panaceum na leptospiry jest penicylina ale dla szczurów jest zabójcza. Jest to jeszcze jeden dowód na to, wiarygodność doświadczeń prowadzonych na zwierzętach jest, lekko powiedziawszy, umiarkowana. Podawanie leków typu gentamycyna czy chloramfenicol wraz z witaminami zabezpiecza zaatakowany organizm przed nowymi infekcjami.
Niestety leptospiroza jest groźna dla człowieka. Zakażenie może nastąpić poprzez kontakt z moczem, śluzówkami lub uszkodzoną skórą zwierząt - nosicieli. Należy bezwzględnie przestrzegać higieny m.in. myjąc ręce po kontakcie z chorym szczurkiem.
Grzybice
Grzybice są to choroby wywołane miejscowym lub ogólnym zakażeniem grzybami chorobotwórczymi. Grzyby zwykle przenikają do organizmu przez skórę (skaleczenia, otarcia), drogi oddechowe, przewód pokarmowy i drogi rodne. Źródłem zakażenia może być chory człowiek, zwierzę, lub przedmioty z otoczenia chorego.
Leczenie grzybic jest miejscowe i ogólne. Zazwyczaj trwa długo (nawet kilka miesięcy). W wielu przypadkach stosuje się oba te sposoby równolegle. Leczenie miejscowe polega na poddawaniu chorych obszarów działaniu leku, mogącego występować w postaci proszku do rozpuszczania (np. szampon), maści, lub mogącego mieć różne postaci roztworu (smarowanie, pędzlowanie, spryskiwanie). Leczenie ogólne polega na podawaniu choremu specjalnych antybiotyków, wąsko ukierunkowanych na konkretne mikroorganizmy wywołujące chorobę, lub o szerokich spektrach działania.
Aby mieć pewność z jakim rodzajem choroby mamy do czynienia i jaki sposób leczenia będzie najkorzystniejszy dla chorego, przed podjęciem leczenia należy wykonać badania mikrobiologiczne (mikroskopowe badanie zeskrobin z miejsc chorych, badania wyhodowanych w posiewach koloni mikroorganizmów, obecnych w zeskrobinach). W praktyce wielu lekarzy stykając się u chorego z tzw. "podręcznikowymi objawami choroby", rezygnuje z przeprowadzenia takich badań i podejmuje leczenie lekami nowej generacji o szerokich spektrach działania.

Mykoplazmoza
Choroba występuje tak często, że większość szczurów jest nią zaatakowana. Najczęstszymi objawami są: “sapka” i katar, ale jeśli infekcja jest zaawansowana - może być przyczyną zaburzeń w oddychaniu. Mykoplazmoza jest bardzo zaraźliwa (ale tylko od szczura do szczura - nie od szczura do człowieka !). szerzy się przez bezpośredni kontakt, drogą kropelkową i przez kontakt szczura niezarażonego nią z przedmiotami z otoczenia chorego szczura. Objawy mogą nasilać się w atmosferze dymu tytoniowego, zapachu amoniaku z nieczyszczonych klatek i przy niedoborach witaminy A i E. Mykoplazmoza powoduje powstawanie wykwitów w postaci bąbli na powierzchni płuc. To może powodować podatność na infekcje a w ich wyniku ropnie i ropniaki płuc.
U samiczek mykoplazmoza atakuje też drogi rodne, powodując ropniaki macicy. Zarażony mykoplazmozą szczur - poza kichaniem - zachowuje się normalnie. Nie traci apetytu i z wyglądu wydaje się być zdrowy aż do czasu zaawansowanego rozwoju choroby. Leczenie jest trudne i nie przynosi stuprocentowych efektów. Wielu lekarzy stosuje antybiotyki takie jak Tetracyklina, Doxycyklina, Erytromycyna