Projekt badawczy Polska-Namibia 2010

To uczenie dziecka z upośledzeniem j. angielskiego kupy sie nie trzyma. Poradnie nic nie piszą czym mamy sie kierować w pracy z takim uczniem, jak dostosować program itp. Tak stwierdzam, że z tych orzeczeń najbardzie mogą skorzystać nauczyciele j. polskiego i matematyki później reszta ucząca innych przedmiotów a na końcu językowcy.

Witam wszystkich forumowiczów.
Pracuję w szkole specjalnej z lekko upośledzonymi od 6 lat. Zawsze dyrektorowi przedstawiałam plan pracy z mojego przedmiotu i to wystarczyło, aby edukować uczniów. W miesiącu styczniu 2009 była w szkole pani wizytator, która powiedziała, że mamy pisać indywidualne programy dla każdego ucznia z danego przedmiotu. Jak policzyłam to musiałabym napisać około 180 takich programów. Wcześniej były wizytacje z kuratorium , ale nikt nie mówił o takim obowiązku. Będę wdzięczna jeśli ktoś mi wyjaśni, czy pisanie takich indywidualnych programów to obowiązek. Pozdrawiam...[/b]

Nadmienię, iż dyktanda - uzupełnianki sprawdzają się jednak dla dzieci np. z upośledzeniem lub niepełnosprawnością ruchową, tak więc nie skreślajcie ich z góry
Jeśli pracuję z dzieckiem niepełnosprawnym, to muszę mieć dla niego osobny program. Wtedy rzeczywiście przydają się takie dyktanda. Na zwykłej lekcji w klasie jednak z nich nie korzystam.
Czasem trafiają się jakieś ciekawe pomoce. Kiedyś np. kupiłam dyktanda graficzne dla dzieci "zaburzonych". Świetnie mi się sprawdzały w praktyce.
Co sądzisz na ich temat dushka, ? A może podsuniesz jeszcze jakieś ciekawe pomysły. Chętnie bym z nich skorzystała. Nie mam wprawdzie teraz zajęć z dziećmi niepełnosprawnymi. Miałam je kilka lat temu. Teraz nawet nie dostaję, bo trzeba mieć oligo-. Niektóre rzeczy można sobie jednak przystosować do pracy z uczniami najsłabszymi, prawda?
Tylko to może nie ten wątek...

Jestem delikatnie rzecz ujmując zaniepokojona podejściem do nauczania w szkole specjalnej w oparciu o ostatnie zarządzenia. Podpisuje się pod opinią Dushki ( miałam dopisać dwiema rękami, ale źle mi się to skojarzyło z głosowaniem w sejmie )
Przecież głównym powodem skierowania do poradni dziecka jest niemożność opanowania właśnie podstawy programowej pomimo stosowania przeróżnych metod, które mają dziecku pomóc. I skoro poradnia wystawia opinię o potrzebie kształcenia specjalnego motywując to obniżonym poziomem intelektualnym, opóźnionym myśleniem logicznym, zaburzeniami w koncentracji uwagi, mała pojemnością pamięci, wolnym tempem pracy i szeregiem innych symptomów charakteryzujących upośledzenie umysłowe w stopniu lekkim to znaczy, ze pewne rzeczy są dla tych dzieci nie do przeskoczenia. Uczę matematyki w szkole specjalnej i wiem, że w gimnazjum osoby te nie osiągaja myślenia formalnego. W związku z tym bazuje się tu na matematyce elementarnej i użytecznej i to wyrażonej prostym językiem, bo ten typowo matematyczny jest dla nich niedostępny ( to tak a propos wykorzystywania podręczników z masówki). Nie oszukujmy się - przeciętny gimnazjalista ma kłopoty z liczeniem w pamięci , opanowaniem tabliczki mnożenia, a działania na ułamkach i obliczenia procentowe to niejednokrotnie dla nich czarna magia. Co ja będę im wykładać o konstrukcjach geometrycznych, jak oni do końca mylą pojęcia pola i obwodu prostokąta A tak jeszcze z innej strony: jak można wprowadzić obowiązek realizowania nowej podstawy z dziećmi , które ukończyły klasę szóstą na programie dostosowanym do ich możliwości? Przecież zrobiła nam się tutaj spora luka!
Jak nie dostosuję programu do możliwości uczniów, to myślę, że niewiele ich przejdzie do następnej klasy......, albo mnie zwolnią , bo się nie wyrobiłam z materiałem.
Przepraszam za taki długi wywód, ale komu mam sie wyżalić?...

Czy ktoś ma program i plan nauczania ucznia upośledzonego w stopniu umiarkowanym 1,2,3 etapie nauczania

I. Uczeń z upośledzeniem umysłowym w stopniu lekkim
1. Pojęcie niepełnosprawności oraz terminy bliskoznaczne (ksero materiałów z zajęć)
2. Modele niepełnosprawności (ksero materiałów z zajęć)
3. Biopsychospołeczna koncepcja niepełnosprawności (ksero materiałów z zajęć + rozdział II z J. Wyczesany „Kształcenie zintegrowane dzieci o specjalnych potrzebach edukacyjnych” (str. 75-92)
4. Dzieci ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi w klasie szkolnej: stanowisko zorientowane na ucznia, stanowisko zorientowane na program nauczania (ksero materiałów z zajęć)
5. Charakterystyka ucznia z upośledzeniem umysłowym w stopniu lekkim (mapy myśli)
- technika tworzenia map myśli
6. Źródła zdobywania informacji o uczniu (mapy myśli)

II. Nauczyciel w szkole specjalnej
1. Artykuł M. Dudzik „O potrzebie odchodzenia od wiedzy potocznej” Psychologia w szkole 2004, nr 1
2. Rozdział 1.2 „Być skutecznym nauczycielem” (str. 23 – 27) z „Nauczanie kreatywne” M. Thanhoffer, Klauza 1996
3. Modele nauczyciela: kierunek technologiczny, funkcjonalny, humanistyczny, koncepcje nauczyciela w modelu humanistycznym (transformatywny intelektualista, profesjonalny artysta, refleksyjny praktyk, emancypacyjno – postpozytywistyczny praktyk), model postulatywno – empiryczny pedagoga specjalnego (cechy pedagoga specjalnego).
4. Refleksyjny nauczyciel w zmieniającej się szkole, rozdział I z książki (red.) B. Gołębniak „Uczenie metodą projektów”(str. 10 – 28 )
III. Organizacja pracy w szkole specjalnej
1. System kształcenia specjalnego w Polsce: system rewalidacji, szczeble nauczania, zajęcia z rewalidacji indywidualnej (ksero materiałów z zajęć) + artykuł M. Gołubiew – Konieczna z (red.) S. Sadowska „Nauczanie uczniów z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim” (str. 15 – 27) – DO ODEBRANIA 20.01.2010 NA ZAJĘCIACH!!!
2. Metody kształcenia i ich zastosowanie w nauczaniu upośledzonych umysłowo w klasach starszych
- pojęcia: metoda nauczania, metoda kształcenia, metoda kształcenia specjalnego
- metody kształcenia stosowane w szkole ogólnodostępnej a metody kształcenia w szkole specjalnej
- klasyfikacje metod kształcenia
- czynniki wpływające na dobór odpowiedniej metody w szkole specjalnej
- aktywne metody nauczania
- charakterystyka wybranych metod kształcenia
3. Budowa konspektu lekcji (rozdział VIII z E. Pasternak „Materiały z metodyki nauczania…”)
4. Budowa sprawozdania z hospitacji lekcji (rozdział VIII z E. Pasternak „Materiały z metodyki nauczania…”)
5. Planowanie pracy w klasach starszych szkoły specjalnej (rozdział XIII z E. Pasternak „Materiały z metodyki nauczania…”)
6. Ocenianie:
- rozdział V z J. Wyczesany „Kształcenie zintegrowane dzieci o specjalnych potrzebach edukacyjnych” (str. 135-154)
- Zasady prowadzenia rozmowy oceniającej (ksero materiałów z zajęć)

Rodzice często zastanawiają się, dlaczego ich zdolne dziecko nie może nauczyć się poprawnie czytać i pisać. Nie rozumieją, dlaczego nie chce chodzić do szkoły, a jego wymówką jest wstyd przed biegle czytającą pozostałą częścią klasy. Jeżeli wykluczymy lenistwo, częste opuszczanie lekcji, upośledzenie umysłowe, zły stan zdrowia, niewłaściwe metody nauczania, wady wzroku i słuchu, to przyczyną niepoprawnego czytania i pisania może być dysleksja. Boryka się z nią około 16% uczniów, pięciokrotnie częściej są to chłopcy.

Co to jest dysleksja?

Dysleksja to trudności w uczeniu się, przejawiające się głównie kłopotami w czytaniu, pisaniu u dzieci o prawidłowym rozwoju umysłowym. Jest uwarunkowana zmianami w centralnym układzie nerwowym, głównie w mózgu i w móżdżku. Może ona mieć podłoże genetyczne, bądź jest spowodowana mikrouszkodzeniem w czasie ciąży, porodu oraz wcześniactwem. Prawdopodobieństwo odziedziczenia trudności w czytaniu wynosi około 60%, a problemów z ortografią od 70 do 80%.

Jakie są objawy dysleksji:

- trudności w pisaniu i wypowiadaniu się na piśmie
- problemy z rozumieniem tekstu
- słabe tempo czytania, błędy w czytaniu
- liczne błędy ortograficzne i interpunkcyjne
- mylenie, gubienie, przestawianie liter
- trudności w pisaniu wyrazów i dwuznaków oraz w zmiękczaniu
- kłopoty z zapamiętaniem dat, nazwisk, nazw kolorów
- problemy z oznaczaniem czasu, kierunków na mapie
- kłopoty z matematyką, z nauką tabliczki mnożenia
- trudności w nauce języków obcych
- problemy ze starannym rysowaniem
- wolne tempo pracy
- słaba koncentracja
- mała sprawność ruchowa

W jaki sposób wykryć dysleksję?

Im wcześniej wykryta, tym większa nadzieja na lepsze wyniki w nauce. Dlatego jeśli dziecko ma objawy dysleksji, należy udać się do szkoły i poprosić wychowawcę oraz nauczyciela polonistę o wypełnienie opinii o uczniu. Z opinią trzeba udać się do najbliższej poradni psychologiczno-pedagogicznej, w której specjaliści sprawdzą, czy obawy rodziców o dysleksję są słuszne. W razie potrzeby wydadzą specjalne zaświadczenie. Nie oznacza ono jednak, że dziecko jest zwolnione z czytania i pisania. Wręcz przeciwnie.

Po co zaświadczenie o dysleksji?

Zaświadczenie upoważnia ucznia do wydłużonego czasu pisania sprawdzianu po 6 klasie i egzaminu gimnazjalnego w szkole. Nauczyciel jest zobowiązany do uwzględnienia zaleceń poradni.

Jak pomóc dyslektykowi?

Jeżeli dziecko jest dyslektykiem bardzo ważne jest wsparcie i pomoc ze strony najbliższych. Pozostawione samo ze swoim problemem często ma kłopoty z rówieśnikami, nie chce chodzić do szkoły, co może przerodzić się w fobię szkolną. Pojawiają się problemy emocjonalne i osobowościowe, zniechęcenie, brak wiary w siebie i motywacji do pracy. Dyslektycy powinni ćwiczyć pisanie i czytanie nie tylko w szkole, ale i w domu. Rodzice mogą skorzystać z bogatych ofert wydawnictw bądź z różnorodnych programów multimedialnych, które pomagają dzieciom z dysleksją. Bardzo popularny staje się preparat, który wspomaga funkcjonowanie mózgu i oczu. Składa się on z oleju ryb morskich i oleju z wiesiołka. Najnowsze badania dowodzą, że pomaga on w pokonywaniu trudności z pisaniem i czytaniem. Można nim uzupełniać dietę dziecka. Uczniowie powinni uczęszczać na reedukację w szkole lub w poradni. W niektórych szkołach, gdzie jest dużo dzieci dyslektycznych powstają klasy terapeutyczne. Jeśli nie ma ich w szkole twojego dziecka, wystąp z taką propozycją na wywiadówce lub poproś dyrektora. Zdarza się, że szkoły, a także Polskie Towarzystwo Dysleksji organizują turnusy terapeutyczne. Warto tam wysłać swoje dziecko.

Kim jest dyslektyk?

Dyslektyk jest bardziej wrażliwy, cechuje go ponadprzeciętna ciekawość, świetna intuicja i bogata wyobraźnia. Dysleksja jest niezależna od inteligencji i nie jest przeszkodą do osiągnięcia sukcesu. Świadczyć o tym może chociażby fakt, że do grona sławnych dyslektyków zaliczają się: Albert Einstein, Leonardo da Vinci, Winston Churchill, Hans Christian Andersen, Walt Disney, Cher, Tom Cruise i Whoopi Goldberg.

Źródło: kafeteria.pl